ปัจจุบันรัฐบาลก็ยังใช้โครงสร้างของการสื่อสารแบบคลาสสิก คือใช้ช่องทาง TV ของรัฐบาลส่วนกลาง TV เครือข่ายภูมิภาค รวมทั้งใช้วิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย ทั้งจากส่วนกลางและในภูมิภาค ฯลฯ สื่อสารกับประชาชน พร้อมกันนั้น ยังมีกระบวนการสื่อสารจากกระทรวง และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการจัดการน้ำท่วม ซึ่งทุกกระทรวงต่างก็มีสายด่วนของตนเอง มีศูนย์ทุกอย่างของตนเอง มีทีมของตนเอง รับเรื่องร้องเรียนของตนเอง ต่างคนต่างแก้ปัญหาของตนเอง ต่างคนต่างสื่อสารกัน ต่างคนต่างลงพื้นที่ ตรงนี้น่าจะดี แต่ยุ่งค่ะ…
เพราะขาดศูนย์กลางการทำงาน ผู้บริหารระดับสูงสุดไม่สามารถเห็นภาพรวมของการจัดการในภาวะวิกฤตที่ชัดเจนได้ จึงไม่มีข้อมูลที่จะสื่อสารเป็นภาพรวมว่า มีจุดใดที่เป็นปัญหา จุดใดต้องการความช่วยเหลือ จุดใดได้รับความช่วยเหลือมากเกินไป จุดใดไม่ได้รับความช่วยเหลือเลย จิตอาสาก็ไม่รู้จะเข้าไปช่วยตรงไหนก็ไปแต่ที่ซ้ำๆ คนได้ก็ได้ คนไม่ได้ก็ยังไม่ได้อยู่
เพราะปัญหาการสื่อสารในภาวะวิกฤตอย่างมืออาชีพนั้นต้องมีเอกภาพ เวลาทำงานจะไม่มั่ว โดยต้องจัดทำคู่มือทำงานต้นแบบไว้ก่อน สงสัยว่าทุกรัฐบาลมีการจัดทำคู่มือปฏิบัติการการสื่อสารในภาวะวิกฤตต้นแบบไว้บ้างหรือไม่ เพราะพอมีปัญหาขึ้นมาก็จะต้องปั่นป่วนกันอยู่พักหนึ่ง กว่าจะลงตัว หรือ ตั้งตัวได้ มืออาชีพต้องไม่เป็นอย่างนี้ค่ะ เรื่องนี้มีรายละเอียดไปไกลและมีบทแทรกอยู่มาก อย่างกรณีสึนามิที่ภูเก็ตนั้น เราเสียหายกันมากมาย อย่างที่หลายคนบอกว่ามันไม่มีทางรับมือได้ ไม่จริงค่ะ…
ผู้เขียนมีลูกชายเคยเรียนที่โรงเรียนนานาชาติดัลลิชภูเก็ต กระทรวงศึกษาไทยทราบไหมคะว่า ในตำราเรียนของดัลลิชนั้น เขาสอนให้เด็กรู้จักคลื่นสึนามิ เพราะโรงเรียนอยู่ที่ภูเก็ต ใกล้ทะเล อยู่บนรอยต่อของเปลือกโลก ที่มีโอกาสเกิดแผ่นดินไหว เขาให้นักเรียนรู้จักประเทศไทยตามความเป็นจริง และในเหตุการณ์ครั้งนั้น เด็กผู้หญิงฝรั่งคนหนึ่งตะโกนให้คนวิ่งหนีสึนามิ จนเธอได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพธิดาที่ช่วยชีวิตคนส่วนหนึ่ง ที่ถูกสึนามิโจมตีครั้งนั้นไว้ แต่เด็กไทยเราที่ภูเก็ตมีสึนามิในตำราเรียนหรือเปล่าก็ไม่ทราบ คนที่ภูเก็ต พังงา ตายไปเยอะ เพราะไม่รู้จักสึนามิทั้ง ๆ ที่เราอยู่บนรอยต่อของเปลือกโลก
หลังจากภัยพิบัติสึนามิ เราติดตั้งเครื่องเตือนภัยสึนามิ และทำสัญลักษณ์การหนีไว้มากมายเพื่อให้โลกรู้ แต่วันนี้มีการตรวจสอบต่อเนื่องหรือไม่ว่า มันใช้ได้ทั้งหมดหรือเปล่า และเราฝึกซ้อมกันมาแล้วกี่หน… พื้นที่ที่ มีพายุเข้าบ่อยอย่างเมืองใกล้ทะเลของญี่ปุ่นนั้น มีการเตรียมการรับมือสึนามิชัดเจนมาก แม้จะต้องสูญเสียเมื่อเกิดเหตุ แต่ก็ช่วยให้คนรอดชีวิตได้ไม่น้อย ตอนผู้เขียนไปโอกินาวา ยังได้ยินเขาเปิดสัญญาณเตือนภัยฝึกซ้อมรับภัยสึนามิ โอกินาวาโดนใต้ฝุ่นปีละหลายลูก ประชาชนได้รับการสื่อสารที่รู้ว่าพายุจะเข้าระดับ 1 2 3 4 พวกเขารู้ว่าต้องทำอย่างไร